KAS BLOG

วันนี้เป็น Good Friday สมชื่อ เพราะทุกคนดูมีความสุขสนุกสนาน

พวกเรา 7 คน มี แนนซี่ มิ๊นท์ พราว เพชร น้ำผึ้ง หลุยส์ เจน นัดกันที่ downtown หน้าห้าง The Bay Center ตอน  11 โมง เพื่อจะไป Walmart กัน   วินเฟิร์นไปทะเลกะโฮสต์  ได้ข่าวว่าไปเล่นว่าวกันหนุกหนาน  อุณหภูมิช่วงบ่ายวันนี้ 12 องศา เฟิร์นบอกว่าร้อนมาก น่าหมั่นไส้จริงๆ อิอิ  ยุ้ยมีความสุขที่จะทำกิจกรรมอยู่กับโฮสต์ เช่นกัน ยัยคนนี้มีความสุขมาก independent สุดๆทั้งที่บ้านและรร. ไม่เคยโทรหาครู ครูต้องคอยโทรหาเรื่อยๆว่าเป็นยังไงบ้าง

เช้านี้น้ำผึ้งเดินไปหาเพชรกับพราวที่บ้านและติดรถโฮสต์เพชรกะพราวมา downtown รถคันสีแดง เท่ระเบิดระเบ้อ ส่วนหลุยส์โฮสต์มาส่งที่ downtown แต่ขากลับต้องกลับเอง มิ๊นท์ แนนซี่ เจน มาเองและกลับเอง  ส่วนคะน้า ต้นกล้า โฮสต์ไปส่งให้ที่ Walmart  ครูลืมถ่ายรูปที่ Walmart มาให้ดู ไว้คราวหน้าแก้ตัวใหม่นะคะ

เราขึ้นรถเมล์สาย 30 ต่อไป Walmart กัน แล้วเราก็พบว่าที่นี่ของถูกที่สุดตั้งแต่ช้อปปิ้งกันมา เราแยกย้ายกันเดิน และนัดเวลาพบกัน  คะน้าทำหน้าเลิ่กลั่ก หาน้องไม่เจอ ครูเลยบอก รับรองว่าน้องอยู่แผนกของเล่นแน่นอน ไม่ต้องห่วง น้องรู้แล้วว่าต้องเจอกันตรงไหน ต้นกล้าดูมั่นอกมั่นใจขึ้นเยอะ  เราคั่นกลางการช้อปปิ้งด้วยมื้อเบาๆที่ McDonald เดินกันจนเมื่อยระดับนึง คะน้าและต้นกล้าโฮสต์มารับกลับไป  มิ๊นท์ต้องรีบกลับเพราะโฮสต์จะพาไปดูฮอกกี้  มีเสียงขึ้นมาว่าไปหาอะไรกินที่ May Fair กันเถอะ เราจึงเคลื่อนย้ายขบวนทัพไป May Fair ห้างใหญ่ ซึ่งห่างแค่ 2 ป้ายรถเมล์  พราว เพชร เจน เดินนำหน้ามาก่อนพักนึง   ที่เหลือขึ้นรถเมล์ตามมา เพราะรถเมล์ดันมาพอดิบพอดี ตอนที่เราเดินออกมาจาก Walmart เลยประหยัดพลังงานไปได้เยอะ กำลังเมื่อยอยู่พอดี  ไปถึง May Fair หาตัวเจน พราว เพชร ได้ไม่ยาก เธออยู่ในร้าน Coach นั่นเอง ไฮโซทั้งหลายกำลังง่วนเลือกกระเป๋ากันใหญ่  ในที่สุดเจนลูกที่แสนดี ใจป้ำเทกระเป๋า 400 ดอลล่า ซื้อ Coach ฝากคุณแม่ เล่นเอาสะท้านวงการช้อปปิ้งของพวกเราไปเลย คริคริ เพชรหายไปนาน กลับมาพร้อมถุงใบใหญ่ บอกว่าเป็นอุปกรณ์ต่อเชื่อม TV อะไรซักอย่าง เดาว่าน่าจะเกี่ยวกับเกม บอกว่าถูกกว่าที่ไทย

จากนั้นเราก็มานั่งแหมะที่ Star Buck กัน น้ำผึ้งกับหลุยส์ เช็คราคาชอคโกแลตเย็น แล้วก็ตัดใจเฮือกใหญ่ กินก็กิน (เสียดายตังค์ เพราะช้อปไปพอสมควรวันนี้)    หลุยส์ยังไม่เคยขึ้นรถกลับบ้านเองจาก downtown จึงศึกษาเส้นทางการกลับบ้านจากพี่เจนซึ่งไปทางเดียวกัน  น้ำผึ้ง เพชร พราว และแนนซี่ กลับบ้านทางเดียวกัน  ครูกำชับว่าให้น้ำผึ้งจำทางและป้ายรถเมล์ให้ดี เพราะเป็นการขึ้นรถเมล์ครั้งแรกของเธอ คราวหน้าจะได้มาเองได้ซะที พรุ่งนี้เรานัดเจอกันอีก น้ำผึ้งกลัวโฮสต์ไม่ให้มาเอง ครูเลยบอกไปว่าอันดับแรกต้องจำทางกลับบ้านและป้ายรถเมล์วันนี้ให้ได้  อันดับต่อมาตอนน้ำผึ้งไปขอโฮสต์ ต้องอย่าทำหน้างงๆ ให้ทำทีมั่นใจว่าขึ้นรถเมล์เองได้แล้ว เค้าจะได้ไม่ห่วง  ตอนค่ำน้ำผึ้งโทรมารายงานว่าพรุ่งนี้โฮสต์อนุญาตให้ขึ้นรถเมล์เองตามลำพัง(เป็นครั้งแรก)ได้ แต่เธอก็ยังดูงงๆอยู่ ครูจึงให้คำแนะนำไป ซึ่งขึ้นรถต่อเดียวไม่ยากอะไรค่ะ แค่จำป้ายให้ได้ และขึ้นให้ถูกฝั่ง  กำชับไปว่า ถ้าหลงก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ ขอความ่ชวยเหลือจากคนขับเป็นอันดับแรก  แล้วก็โทรหาครู  โปรดติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้นะคะ  สู้ๆ น้ำผึ้ง

ครูกับหลุยส์และเจนไม่รีบกลับจึงเดินเล่นกันต่อ เห็นร้าน Schwarovsky จึงแวะเข้าไปดู  ครูสนใจสร้อยเส้นนึงราคา 80$ (ถูกที่สุดในร้าน) เป็นจี้รูปหัวใจสีแดงอันเล็กๆน่ารัก เมียงๆมองๆอยู่ คนขายคงเห็นแก๊งเราถือถุง Coach ใบโต คิดว่าเราไม่ธรรมดาแน่ๆ รีบนำเสนอให้ลองใส่สร้อยดู  ครูกำลังลองสร้อยอยู่ หลุยส์มากระซิบข้างหู “น้าป้านๆ ตลาดนัดประดู่เมืองทอง สามเส้นร้อย เด๋วกลับไปหลุยส์ซื้อให้” กลั้นหัวเราะแทบแย่ กลัวเสียฟอร์ม พอเดินออกมาจากร้าน ขำก๊าก “หลุยส์คิดว่าน้าป้านจะซื้อของแพงขนาดนี้ง่ายๆ หรอ ไม่มีทาง แต่ยังไงอย่าลืมนะไอ้ที่ว่า 3 เส้นร้อยน่ะ จะรอ”

ทุกคนโทรมารายงานว่ากลับถึงบ้านเรียบร้อยไม่มีใครหลงทาง  ต้องชมมิ๊นเลยวันนี้ เป็นการขึ้นรถเมล์ไป downtown เป็นครั้งแรกของมิ๊นท์  และป้ายที่เธอต้องต่อรถจาก downtown กลับบ้านนั้นไม่เหมือนคนอื่นต้องเดินลัดเลาะไปอีกถนนนึง ทีแรกมิ๊นท์ดูไม่ค่อยมั่นใจ แต่ที่สุดมิ๊นท์ก็ไปเองได้ถูกต้อง ไม่มีปัญหา  เก่งมากค่ะ  เห็นไม๊คะ ลูกๆเราเก่งขึ้นกันตามลำดับ น่าภูมิใจจริงๆ การขึ้นรถเมล์ที่นี่ถึงจะง่ายสำหรับคนที่นี่ แต่ก็ไม่ง่ายสำหรับลูกๆเราที่ไม่เคยขึ้นรถเมล์มาก่อนเลยในชีวิต แถมเดินรถคนละฝั่งกับบ้านเราอีก ยิ่งงงเป็นทวีคูณ  แต่ครูรับประกันเลยว่าคนขับรถเมล์ที่นี่ ให้ความช่วยเหลือดีมากๆค่ะ ช่วงแรกๆ ครูก็ถามคนขับตลอดเหมือนกัน ธรรมเนียมของที่นี่ตอนลงจากรถเมล์ ผู้โดยสารจะพูด Thank you คนขับทุกครั้งและทุกคนค่ะ อีกอย่างคือวิคตอเรียไม่ใหญ่มาก หลงไปยังไงก็กลับมาได้ไม่ยากค่ะ นี่คืออีกเหตุผลนึงที่เลือกมาที่นี่มากกว่าแวนูคูเวอร์เพราะความปลอดภัยนี่แหละค่ะ การขึ้นรถเมล์ที่นี่ให้ประโยชน์แก่ลูกๆเรามากมาย เช่น ต้องรู้จักวางแผนการเดินทางก่อนออกจากบ้าน, อ่าน timetable เช็คเวลารถเมล์, take note ไว้ว่าต้องขึ้นสายอะไร, ต่อรถที่ไหน, เวลากี่โมง, โดยเฉพาะวันอาทิตย์ กับ public holiday รถจะน้อยค่ะ ถ้าพลาดต้องรออีกนาน และต้องหัดสังเกตและจดจำเส้นทางค่ะ

พรุ่งนี้ครูเปลี่ยนที่นัดหมายใหม่  เราไม่นัดเจอกันที่ downtown แล้ว เปลี่ยนเป็นเจอกันที่ May Fair เลย เพราะบางคนสามารถขึ้นรถต่อเดียวมาถึงห้างได้เลยโดยที่ไม่ต้องต่อรถที่ downtown  ส่วนพวกที่ต้องต่อรถที่ downtown ครูก็สอนไปแล้วว่าต้องขึ้นรถเมล์ตรงไหนไป May Fair เอาล่ะ! หลังจากเราผ่านการทดสอบระดับ beginner มาแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นบทเรียนระดับ intermediate แล้วค่ะ  คืนนี้ครูจะชาร์ทโทรศัพท์ไว้ให้เต็มเลยจ้ะ คริคริ

Temperature ณ ตอนที่เขียน blog เสร็จ 4 องศา ค่ะ งั่กๆๆๆ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย!!!