KAS BLOG

Archive for May, 2010

ผมผ่านมาเยอะ…ผมเจ็บมาเยอะ..ขอบคุณที่ทำให้ผมมีวันนี้  พูดจบ จูบนิ้วชี้ แล้วชูนิ้วชี้ขึ้นเหนือหัว คือสโลแกนของผู้ชายคนนี้ ที่เรียกเสียงฮา จนน้ำตาไหล ..เพชรเล็ก..

ลีลาการกินของคะน้า

กินมาม่า

กินไส้กรอก

ดื่มน้ำ

Mr. Parker หรือที่เอี๋ยวเรียก The Matrix (ตอนสวมแว่นดำ) ครูประจำชั้นของต้นไทร ที่เรียกต้นไทรว่า Tonsai, My friend  เสมอ

ทหารกองหนุน (คอยช่วยกิน)

แก!! ทำไมกินมากกว่าช้าน..

ฮือฮากันในหมู่นักเรียน ว่าในถ้ำหนอนเรืองแสงมีผีปอบ

โดนแอบถ่ายตั้งแต่บนเครื่องขาไปเลย..ฮึ่ม!!

โอม..ยิ้มสิโอม..ยิ้ม

เมื่อไหร่จะถึงซะที??

เฮ้อ…เมื่อไหร่จะถึงคิวหนูซักที

ผมเฟิร์น!?!

นั่งหลับในชั่วโมงดนตรี

ใครดึงขาพราวไว้เอ่ย..โดดไม่ขึ้นเลย

ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยหรอ

โอ๊ย!  ครูป้านโดนทับ

ไม่อยากถ่าย  ก็ออกไปจิ

ทำไรอ่ะหลุยส์

ร่มเงานิ้ดเดียวก็ยังเอา

หญิงพราว..ตอนไม่ได้เก๊กสวย

นานๆจะเห็นเจียมเนื้อเจียมตัวซะที

กว่าจะได้ลำดับที่ 61 มา หน้าซีดเป็นไก่ต้ม แทบจะต้องเรียกรถพยาบาล

เก็บขยะเดี๋ยวนี้

ค้าบ..ครูป้าน

เหมาะกับคำว่าสนุกสุดเหวี่ยงจริงๆ

ลมมันแรง

ดูยัยแบม

เฮ้ย!!  นี่พิธีรับประกาศนียบัตรนะ  แล้วนั่นก็ครูใหญ่

ยั้ง..ยังไม่ถึงเวลากิน รอประธานมาเปิดก่อน!

มีคนเสนอให้ลงภาพนี้ซ้ำ วันนั้น ที่โบว์ลิ่งไง

zzzzzzzzzz…….

เบ็นผู้ไม่เคยหลับไหล อยู่ด้วยกันมา 30 วันเต็ม วันที่ 30 นี่เอง ที่ได้เห็นเบ็นหลับ คงจะหมดแรงวันสุดท้ายละซี้ แต่ไม่กล้าลงรูปอ่ะ เบ็นช่วยไฟเขียวหน่อยนะ รออยู่!!

ใครมีรูปที่อยากแฉ (เหอๆ) ส่งมาให้ครูป้านที่   the_beautiful_sunset@hotmail.com

เด็กๆกินอะไร 3 มื้อแรก และสิ่งที่ทำเป็นลำดับต้นๆที่กลับมาถึง เข้ามา comment กันหน่อยจ้าาาา

ครูป้านกิน ก๋วยเตี๋ยวเรือ ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลา และน้ำพริกกะปิ + ปลาทูทอด สิ่งที่ทำเป็นลำดับต้นๆ คือ เข้าร้านทำผม และร้านนวดไทย คร้าา

มีคนถามถึง Meeting Party ครูป้านขอให้บ้านเมืองสงบเรียบร้อยกว่านี้ก่อนนะคะ แล้วจะส่งข่าวค่ะ

สวัสดีค่ะ  มีเสียงเรียกร้องให้ครูป้าน update blog มาไม่ขาดสาย…….มาแว้วๆ  แหม!!เด็กๆน่ะแรงเยอะ พักแปบเดียวหายเหนื่อย ครูป้านก็พักนานหน่อยตามอายุ แต่คนที่พักนานที่สุดน่าจะเป็นครูปุ่น อ้าว..ตกลงใครแก่สุดเนี่ย  วันนี้ครูป้านได้รูปมาครบจากกล้องทั้งสองตัว เลือกรูปกับย่อรูปอยู่ครึ่งวัน ตาลาย รูปเยอะจริงๆ

มีเบื้องหลังการทำงาน ที่อยากเล่าสูกันฟัง จะเห็นว่าตามโปรแกรมของแคส พอเข้าโรงเรียนแล้ว week1-3 วันจันทร์ถึงศุกร์จะไม่มีเที่ยว โดยจะเที่ยวกันวันเสาร์ ทริปที่ผ่านมาในปีก่อนๆ ครูป้านจะดูว่า ถ้าบ้านไหนไม่ค่อยได้พาเด็กไปชอปปิ้ง หรือออกไปไหนเลย ครูป้านจะพาเด็กไปเอง โดยพิจารณาเป็นรายบุคคล บางทีก็พาไปเที่ยวบ้านครูป้านบ้าง ไปช้อปปิ้งบ้าง แต่ปีนี้ ครูป้านคุยกับโมนิก้าและบาบาร่า เรื่องนี้ เค้าบอกทำไมไม่ไปหมดเลยล่ะ จะช่วยแจ้งโฮสต์เรื่องการรับเด็กๆตามสถานที่ต่างๆให้ แต่เราต้องขึ้นรถเมล์ไปเองนะ  ครูป้านดีใจมากกับข้อเสนอและต้องขอบคุณในน้ำใจไมตรีของโมนิก้าและบาบาร่า  ซึ่งไม่บ่อยนักที่เราจะได้รับอะไรพิเศษๆจากฝรั่ง เพราะเค้ามักจะทำอะไรตรงตาม paper เท่านั้น เมื่อตกลงกับโมนิก้าแล้ว เรื่องรู้ไปถึงมิสเตอร์จอห์นซึ่งเป็นครูใหญ่  ครูป้านโดนเรียกเข้าห้องเย็น แกก็เทศน์ไปเรื่อย บอกยูมาที่นี่ก็ต้องใช้ชีวิตเหมือนคนที่นี่ จะมาคาดหวังว่าจะได้ไปเที่ยวโน่นนี่หลังเลิกเรียนคงไม่ได้ เพราะไม่ใช่วิถีชีวิตของคนที่นี่ ตอนเย็นโฮสต์ก็ต้องทำกับข้าว ดูแลบ้าน เพราะฉนั้นโปรแกรมหลังเลิกเรียนต่างๆที่ยูจัดขึ้นมา จะมาคาดหวังว่าโฮสต์จะมารับไม่ได้นะ ถ้าเค้ามาไม่ได้ ยูต้องรับผิดชอบเอง บลา..บลา..บลา  ครูป้านนั่งฟัง (เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา) นึกในใจ ตอนเราบ่น เด็กๆคงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ครูป้านยิ้มหวานๆให้จอห์นเท่าที่ชีวิตนี้จะทำได้ และก็พูดไปว่า ไม่เป็นไร ฉันจะรับผิดชอบเอง (ว๊อย) แล้วก็นึกในใจต่อ ว่าขอให้โฮสต์มารับได้กันเยอะๆ ส่วนที่เหลือครูป้านกะครูปุ่นจะนั่งแทกซี่ไปส่งตามบ้านเอง

ครูป้านออกมาสุมหัวปรึกษากับบาบาร่าและโมนิก้า ตามที่โดนเทศน์มา สองคนนี้บอก ไม่ต้องห่วง ถ้าเด็กคนไหน โฮสต์มารับไม่ได้ เธอทั้งสองจะจัดการส่งให้เอง โดยไม่บอกให้จอห์นรู้ต้องขอบคุณจริงๆ จุ๊ฟฟฟๆๆๆ  จากนั้นโปรแกรมพิเศษของครูป้านจึงผุดขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็น Shopping at Fraser Cove Shopping Mall, Bowling, Shopping at Bay Fair and swimming at Bay Wave, Mt. Munganui & Movie  นอกเหนือจากนั้น ยังมีเด็กโตบางคนที่หลังเลิกเรียน ขอติดรถบาบาร่าไปลงในเมือง เดินเล่นก่อน แต่มีข้อแม้ว่าต้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านเองเป็น ก็จะมี เพชรใหญ่ เบน ฟลุค เอ็นดู แสตมป์ ยุ้ย  โดยมีครูป้านกับครูปุ่นติดสอยห้อยตามไปด้วยเสมอ ขากลับเราขึ้นรถเมล์สายเดียวกันหมดคือสาย 70 แต่ครูป้านกะครูปุ่นลงก่อนคนแรก สามหนุ่มลงคนสุดท้าย และได้ข่าวว่าลงเลยบ้านไปครั้งนึง ต้องเดินกลับมาไกลเลย

บรรยากาศงานเลี้ยงอำลา สองโรงเรียนแยกกันจัดงานค่ะ ครูป้านก็พึ่งรู้วันพุธว่าจะแยกกันจัดงาน ก็เลยตามเลย ครูปุ่นอยู่ฝั่ง college ตั้งแต่เช้า ส่วนครูป้านตามไปสมทบตอนสิบโมงครึ่ง งานเลี้ยงเริ่มสิบเอ็ดโมง นักเรียนไทยและบัดดี้มากันพร้อมเพรียง พอครูใหญ่ให้โอวาทเสร็จ ก็มอบประกาศนียบัตร พอเสร็จพิธีเป็นทางการและครูใหญ่ออกไปแล้ว เด็กๆก็เสียงดังโขมงโฉงเฉงถ่ายรูปกันใหญ่ ตอนนี้ยังไม่เห็นมีใครร้องไห้ บรรยากาศชื่นมื่นสนุกสนาน วันนี้เด็กๆขอเลือกเรียนเฉพาะวิชาที่อยากเรียน ครูป้านก็ตามสบายเพราะเป็นวันสุดท้าย แต่ละคนชอบและไม่ชอบวิชาเรียนไม่เหมือนกัน บางคนขอไปเข้าเรียนคาบสี่ คาบห้าบ้าง  พอเสร็จภาระกิจในห้องประชุมกันแล้ว เด็กกีวี่จะต้องไปเข้าเรียนตามปกติ ส่วนเด็กไทยคาบนี้ไม่มีใครเข้าเรียน เด็กๆอยากไปเดินถ่ายรูปทั่วโรงเรียนกัน มีเด็กกีวี่ส่วนหนึ่งหลายคนเหมือนคน บอกไม่อยากเข้าเรียน แต่อยากไปถ่ายรูปกับพวกเรา เลยต้องขออนุญาตกับ Ms. Sherley ซึ่งเป็นคนดูแลคณะเรา Sherly บอกไม่มีอำนาจตอบ yes/no ได้  ครูป้านบอก งั้นยูก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกัน

เราพากันเดินไปที่สนามกีฬา ไปถ่ายรูปบนอัฒจรรย์ และที่ป้าย หลังจากนั้น ครูป้านก็ปลีกตัวมาที intermediate ซึ่งงานเลี้ยงเริ่มบ่ายสอง ครูป้านมาถึงก่อนเวลาก็เดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆก่อน มีเด็กกีวี่มาถามว่า ไม่ใช่บัดดี้ ขอมาร่วมงานด้วยได้ไม๊ เพราะสนิทกับเด็กเรา ครูป้านเลยต้องไปขออนุญาตโมนิก้าก่อน เธอไฟเขียวบอกโอเค  ครูป้านบอกกับเด็กๆเสมอๆว่า อย่าไปติดอยู่กับคำว่าบัดดี้ บางทีถ้าเราไม่คลิ๊กกัน เราก็สามารถคบเพื่อนคนอื่นๆได้ เพื่อนมีทั้งห้อง บัดดี้ไม่ใช่คำตอบสุดท้าย

ส่วนครูปุ่นตามมาสมทบที่ intermediate ตอนบ่ายสอง ได้เวลางานเริ่มงานพอดี เด็กเล็กคึกคักน้อยกว่าเด็กโตหน่อย เพราะยังไม่เป็นวัยรุ่น แต่ก็มีหลายคนที่เพื่อนๆกีวี่เอาของขวัญมาให้ ฟัดจี้ แบมบี้ และคะน้า ได้รับการ์ดใบโตจากเพื่อนๆและครูในห้องเรียน ทำเอาซาบซึ้งกันเลยทีเดียว

ช่วงบ่ายที่ครูป้านและครูปุ่นมาอยู่ที่ intermediate ได้ข่าวว่า ฝั่ง college มีร้องไห้กันหลายคน ทั้งไทยทั้งกีวี่  แหม..เสียดาย เลยไม่ได้รูปมาไว้เป็นหลักฐาน ตอนเลิกเรียน เพชร ฟลุค เบน เอ็นดู แสมตป์ เดินกลับบ้าน ผ่าน intermediate มี Kurtis บัดดี้ของเบน ซึ่งเหมือนบัดดี้ของเด็กเราทุกคน  เดินมาส่งด้วย ครูป้านเห็นเพชรร้องไห้ขี้มูกโป่ง แล้วก็เอ็นดูอีกคน ครูป้านว่าเห็นฟลุคก็ร้องนะ แต่ฟลุคบอกไม่ร้อง เชอะ!! แสตมป์คุยโวว่าตัวเองไม่ร้อง

เช้าวันศุกร์ ได้เวลาต้องอำลานิวซีแลนด์แล้ว  เด็กๆทยอยกันมาพร้อมกระเป๋าใบโต แนนซี่ร้องไห้กอดกับโฮสต์  โมนิก้าซึ่งเป็นโฮสต์ของวินและฟัดจี้พอเห็นแนนซี่ร้องไห้ ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ บาบาร่าโฮสต์ครูป้านรีบเข้าโรงเรียนไปเลย บอกไม่อยากเห็นตอนจากกัน  แสตมป์ที่เมื่อวานคุยโวว่าไม่ร้องไห้ วันนี้ก็กลั้นไว้ไม่อยู่  หลังจากกอดอำลากันแล้วเราก็ออกเดินทาง ระหว่างทางสู่โอคแลนด์ เด็กๆแลกกันเขียนเฟรนด์ชิพบนรถ

ถึงสนามบิน 10:30 เราก็ไปต่อแถวกัน check in มีกรุ๊ปเด็กไทยที่เข้าคิวอยู่ก่อนหน้าเรา คุณครูผู้นำทีมของกรุ๊ปนั้นโดนกระเป๋าน้ำหนักเกิน ต้องรื้อออกมาเดี๋ยวนั้นเลย เราก็ลุ้นกันใหญ่ว่ากรุ๊ปเราจะลอดไม๊ ปรากฏว่า คนที่โดนคือ ครูปุ่น เด็กๆลอดหมดทุกคน ฮาาา  เสร็จแล้วเราก็ไปกินอาหารกัน อาหารที่สนามบินที่นี่ราคาปกติค่ะ ไม่ชาร์จ เสร็จแล้วยังมีเวลาเดินดูร้านรวงต่างๆ แต่ตามร้านค้านี่แพงมากๆค่ะ  เวลา 12:15 ทุกคนมารวมกันและเข้าสู่ด้านในสนามบิน ต้องผ่านเครื่อง x-ray อีกรอบ เพชรใหญ่มีสมุนเดินตามเป็นพรวนช่วยถือของ เพราะเธอสัมภาระเยอะมากกก ต้องแชร์ให้เพื่อนๆช่วย ไม่งั้นไม่รอดแน่ มีทั้งเพชรเล็ก พราว แบมบี้ แนนซี่  ส่วนเอี๋ยวกับโอมที่ซื้อเนยมาด้วย ครูป้านพึ่งมารู้ที่สนามบิน ครูป้านไม่แนะนำให้ load ในกระเป๋าใหญ่ เพราะเนยจะละลาย และแพคเกจของเนยก็เป็นวัสดุอ่อนๆ ต้องแตกในกระเป๋าแน่นอน มีทางเดียวคือเสี่ยงเอาขึ้นเครื่อง ปรากฏว่าไม่ผ่าน โดนทิ้งไปตามระเบียบ  เอี๋ยวบอก 6 ดอล แน่ะครู

เมื่อคืนก็ยัง upload รูปไม่ได้ ปรากฏว่า พื้นที่เต็มค่ะ ตอนนี้ผู้ดูแลระบบ IT เพิ่มพื้นที่ให้แล้ว (โดนบ่นเล็กน้อย รูปเยอะมั่ก)

บรรยากาศ Farewell Party at College

ยึดบัตรประจำตัวนักเรียนของบัดดี้มาเป็นที่ระลึก

เจ้าฟลุค…โชว์พาวกระโดดข้ามรั้ว

เพื่อนรักช่วยกันประคับประคอง

ฮือๆๆๆๆๆๆ

ยิ้มทั้งน้ำตา

ปลอบ อก..ปลอบใจ

เอ๊า! ครูปุ่นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน

บรรยากาศ Farewell Party at Intermediate

ตูน เลือกคบเพื่อนตัวโต คงจะทำให้อบอุ่นใจน่าดู

วันนี้เป็นวัน Muffty Day เด็กกีวี่ได้รับอนุญาตให้ใส่ชุดไปรเวทมาโรงเรียน ในขณะที่เด็กเราใส่เสื้อ uniform กลับตะละปัดกัน

น้ำผึ้ง + แนนซี่ คู่ซี้ good match เพราะเป็นคุณนายละเอียดทั้งคู่

แบมบี้ คะน้า ฟัดจี้ โชว์การ์ดใบโตที่ได้รับจากเพื่อนและครูในห้องเรียน

บรรยากาศ วันสุดท้าย ก่อนออกเดินทาง

แนนซี่ ร้องไห้อำลาโฮสต์

โมนิก้า ร้องไห้ส่งลูกๆเรา

แสตมป์!!หนีไม่พ้นเงื้อมือครูป้านหรอก ก็เมื่อวานคุยว่าไม่ร้องไห้งัย ต้องถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน แสตมป์บอกนุ่นก็ร้อง ครูป้านไม่เห็นนี่นา

รถออกแล้วก๊าบบบ

ระหว่างทาง ช่วงนึง หมอกลงเยอะมาก มองแทบไม่เห็นอะไรเลย

แวะเข้าห้องน้ำ ครูป้านกระซิบบอกคนขับว่า อย่าแวะที่ที่มีของขายนะ เดี๋ยวตกเครื่องบิน เราเลยได้แวะกันที่ Nature Park แห่งหนึ่ง เสียงสายน้ำในลำธารกังวาลใสและน้ำก็ใสเหมือนแก้วคริสตัลเลยค่ะ

ห้องน้ำที่ Nature Park

อ้าวหลุยส์  เข้าห้องน้ำเสร็จ ยังแวะมาถ่ายรูปอีก

เครื่องบินขึ้นได้พักใหญ่ กัปตันประกาศว่าระบบ entertainment บนเครื่องขัดข้อง ขอ reset ใหม่ทั้งระบบ จะไม่สามารถใช้งานได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เท่านั้นแหละเหมือนเเกิดการจลาจลบนเครื่องบิน  ผู้โดยสารส่วนใหญ่คุยกันมั่ง ลุกเดินมั่ง  เสียงดังมาก ไม่น่าเชื่อว่า entertainment จะมีความสำคัญกับคนมากขนาดนี้  เด็กๆเราได้ที ถ่ายรูปกันใหญ่ สนุกสนานเฮา เปลี่ยนที่ แลกเฟรนด์ชิพกันเขียน  น่าจะสักชั่วโมงได้ ระบบกลับมาใช้ได้ตามปกติ ทุกคนจึงค่อยสงบลงได้

สวัสดีค่ะ  ขออภัยอย่างสูงที่หายไปหลายวัน  เมื่อวาน หลังเสร็จกิจกรรมที่ Waimarino Adventure Park ครูป้านหมดแรงเลยค่ะ ลืมอายุตัวเอง ดันไปเล่นตามเด็กๆ กลับมาปวดร้าวไปหมดทั้งตัว แทบจะเอี้ยวคอไม่ได้ ดีที่ติดยาคลายกล้ามเนื้อมาด้วย ตอนที่ครูป้านเข้าแถวรับ wetsuit มีเสียงแว่วๆมาจากเด็กๆ ว่า เฮ้ย..ครูป้านยังไม่แก่ว่ะ จริงๆครูป้านก็แค่อยากเป็นตัวอย่างให้คนที่ลังเลแค่นั้นแหละค่ะ ว่าครูป้านยังเล่นได้เลย

ตอนที่เรียนพายเรือคยัค แบ่งเป็น 2 กลุ่มค่ะ กลุ่มแรกไปฝึกพายคยัค  กลุ่มที่ 2 ทำกิจกรรมอยู่ที่ park ด้านบน เสร็จแล้วก็สลับกัน ในส่วนนี้เด็กๆเล่นกันทุกคนค่ะ ยกเว้นเอี๋ยว ที่ไม่ค่อยชอบกีฬาผาดโผน และสาวพราวกับสาวมิ๊นท์ที่เล่นไม่ได้จริงๆ

หลังจากเข้าคอร์สคยัคเรียบร้อยแล้ว  เราก็ทานอาหารกลางวัน และฉลองวันเกิดให้ เอี๋ยว (12 May) เพชรเล็ก และ มิ๊นท์  เค้กชอคโกแลตอันโตตกแต่งด้วย Jelly น่าตาน่ากินมาก อิ่มหนำสำราญแล้ว ก็ไปทำกิจกรรมอื่นต่อ

กิจกรรมต่อไปนั้นต้องใช้ความกล้าล้วนๆ เพราะเกี่ยวข้องกับความสูง เด็กๆมีทั้งคนที่กล้าเล่น และไม่กล้าเล่น วันนี้ผิดคาดจริงๆ อดีตผู้กล้าทั้งหลายไม่รู้หายไปไหนหมด

รับฟังกฎกติกาของการทำกิจกกรรมที่ Waimarino park

วันนี้ฝนตกพรำๆ Trainer กลัวว่าเราจะหนาว เลยให้ยืม wetsuit ใส่กันฟรีๆทุกคน

กลุ่มแรกที่เข้าคอร์สการพายคยัค

ทำเป็นลีลา…ที่แท้ก็พายเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย หุหุ

อ้าวหลุยส์ ปวดอึ๊ก็ไปเข้าห้องน้ำสิจ๊ะ

แนนซี่ ตกลงเธอจะเล่นโขน หรือพายคยัคกันแน่จ๊ะ

กลุ่มที่ 2 ออกสตาร์ท

ถ้ารู้สึกหนาว ก็ลงมาแช่สระน้ำอุ่นกันค่ะ

Happy birthday to youuuuu

กิจกรรมถัดมา ท้าทายความกล้า แล้วเราก็พบว่ามีผู้กล้าเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นมีครูป้านด้วยคร๊าาา ก็เลยปวดเมื่อยมาจนถึงขณะนี้

เฟิร์นนี่ไม่ได้สวยแต่หน้า ไม่ว่าจะเล่นอะไรเธอลงท่าสวยตลอด กิจกรรมอันนี้ เมื่อไสลด์ลงจากบอลลูนแล้ว ต้องว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง เมื่อถึงฝั่งจะต้องปีนบันไดที่ลื่นเพื่อขึ้นมาบนฝั่ง ตอนครูป้านว่ายน้ำถึงฝั่งและพยายามปีนบันไดขึ้นมา พอเงยหน้าขึ้นมา มีเพชรเล็กยื่นมือมารับ ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ปลื้มมม

กิจกรรมท้าทายความกล้าลำดับสุดท้าย

เอ็นดูมั่นอกมั่นใจไม่ลังเล  ถ้าจำไม่ผิด ตูนเป็นผู้นำคนแรก ต่อด้วยครูป้าน ต้นไทร เอ็นดู ยุ้ย เฟิร์น แนนซี่

ความกล้าของสาวยุ้ย..ก็ไม่เป็นสองรองใคร

เห็นไม๊…เฟิร์นลงท่าสวยอีกแล้ว

อันนี้เป็นกิจกรรมสันทนาการอื่นๆ ที่ไม่ต้องใช้ความกล้า..

เรื่องที่ครูปุ่นค้างไว้ตั้งแต่วันจันทร์  แหม..สร้างปริศนาไว้ แล้วมาโยนให้ครูป้าน เผยปริศนา

ปริศนาข้อแรก วันอาทิตย์แสตมป์กับเอ็นดูไปเที่ยวกับใครหรอคะ เฉลย..ไปกับครูปุ่นคร้าาา  แหม! อย่าคิดกันไปไกล

ปริศนาข้อต่อไป ทำไมเด็กๆ college ถึงไม่อยากกลับ เฉลย…มิตรภาพระหว่างเพื่อนชาวกีวี่และเด็กไทยนั้นแน่นแฟ้นมากมายค่ะ วันนี้วันสุดท้ายตอนอำลากัน ร้องไห้ตาปูดไปหลายคนค่ะ ร้องทั้งเด็กไทย ร้องทั้งเด็กกี่วี่ ที่ครูป้านเห็นจะๆก็มีเพชรใหญ่ ฟลุค เอ็นดู ครูปุ่นเลยพลอยน้ำตาคลอตามไปด้วย เพราะอยู่ฝั่ง college เกือบตลอด ก็สนิทกับเด็กกีวี่เหมือนกัน

วันี้ครูป้านคงไม่ได้ upload รูปการอำลาอาลัยวันสุดท้ายกัน เพราะต้องไปแพ็คกระเป็าแล้วค่ะ  กลับถึงไทยแล้วครูป้านจะ upload รูปบรรยากาศวันสุดท้ายให้ดูนะคะ อย่าลืมติดตามกัน  และขอเวลาสัก 2 สัปดาห์จะ write รูปทั้งหมดที่ถ่ายไว้ และส่งไปให้ค่ะ  มีเด็กๆหลายคนบอกให้จัด meeting party ครูป้านขอกลับไปเคลียงานก่อน และจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ

ครูป้านขอขอบคุณเด็กๆทุกคน ที่เป็นเด็กดี ทั้งความประพฤติดี คิดดี และทำดี มีน้ำใจโอบอ้อมอารี ทั้งกับเพื่อนคนไทยด้วยกัน กับเพื่อนๆชาวกีวี่  และกับ host family  ขอบคุณที่ให้ความเคารพและเชื่อฟังมาโดยตลอด ขอชมจากใจจริงว่าเด็กๆน่ารักทุกคน มีบ้างที่จะดื้อ จะซน จะแก่น ก็เป็นความแก่นแก้วตามวัย ไม่เคยทำอะไรให้หนักใจ

ขอขอบคุณผู้ปกครองทุกท่าน ที่ไว้วางใจให้ KAS และทีมงานทุกคนดูแลบุตรหลานอันเป็นที่รักค่ะ

วันศุกร์ที่ 14 พฤษภาคม พบกันที่ สนามบินสุวรรณภูมิ ชั้น 2 ประตู 3 TG 492 เวลา 21:15 น.